شتاب‌دهنده‌ها و مراکز رشد به‌عنوان ساختارهای رایج برای حل چالش‌های اشاره شده و ایفای نقش تسهیلگری در این حوزه فعالیت دارند که هر کدام محاسن و معایبی را به‌همراه دارند.
مراکز رشد که از سال ۱۹۵۹ در جهان شروع به‌کار کرده‌اند، بیشتر با هدف توسعه اقتصادی بلند مدت نقش خود را ایفا می‌کنند. این مراکز به کارآفرین‌ها فضای اداری، زیرساخت و مشاوره می‌دهند و در ازای این خدمات هزینه دریافت می‌کنند. این مراکز معمولا هدف تجاری نداشته و به دانشگاه‌های مطرح منطقه اتصال دارند و به‌همین دلیل معمولا در ازای خدماتی که به کسب‌وکارها ارایه می‌دهند، فقط به دریافت هزینه خدمات قانع شده و درصدی از مالکیت کسب‌وکارها را طلب نمی‌کنند. مرکزهای رشد به‌صورت مستمر و در تمام طول سال فعالیت می‌کنند. آن‌ها روی ارایه زیرساخت متمرکز هستند و هدف وجودی آن‌ها، پر کردن فضاهای خالی است که این امر اغلب باعث متوقف شده روند رقابت می‌شود که در شتاب‌دهنده‌ها این‌گونه نیست.
اما شتاب‌دهنده‌ها بیشتر با اهداف کوتاه‌مدت و تجاری فعالیت دارند و بر روی شتاب‌دهی استا‌رت‌آپ‌ها و شرکت‌های نوپا که بیشتر مواقع از نوع زیر ساختی نیستند، تمرکز می‌کنند. شتاب‌دهنده‌ها در ازای خدماتی که به کسب‌وکارها می‌دهند، معمولا بین ۸ تا ۱۵ درصد از آن کسب‌وکار را صاحب می‌شوند.
مسیر شتاب دهنده‌ها که معمولا به‌صورت خصوصی اداره می‌شوند، یک مسیر فراگیر در جهت رسیدن به موفقیت نهایی نیست. در عوض، شتاب دهنده ها به استارت‌آپ‌ها کمک می‌کنند تا به نقطه‌ای برسند که در آن آماده‌ی کسب سرمایه‌ی بیشتر شوند. هدف شتاب دهنده‌ها رشد اندازه و ارزش هر چه سریع‌تر یک شرکت به منظور آمادگی برای رسیدن به اولین دور کسب بودجه و منابع مالی است.
مراکز رشد و شتاب‌دهنده‌ها سال‌هاست که در ایران فعالیت دارند و در این مدت زمان فعالیت‌آن‌ها، توانسته‌اند حرکت‌ها مثبت و موثری را در جامعه استارت‌آپی ایران به‌وجود آورند. با این حال به عقیده بسیاری از کارشناسان و بر اساس خروجی‌های حاصل شده از فعالیت چندین ساله این مراکز (علی‌الخصوص شتاب‌دهنده‌ها)، چالش‌ها و حفره‌های عملیاتی در کارکرد آن‌ها رخ داده که تعدادی از آن‌ها را وادار به حرکت به سمت دیگر مدل‌های تسهیلگری در فضای استارت‌آپی سوق داده است، که از جمله این‌ مدل‌ها، می‌توان به مدل استارت‌آپ استودیو یا استارت‌آپ فکتوری اشاره کرد.
استودیو استارت‌آپ یا کارخانه استارت‌آپ خود استارت‌آپ‌هایی از جنس تسهیلگر هستند که ماموریتشان عرضه محصولات جدید و راه اندازی استارت آپ‌های مختلف و سرمایه سازی است. این نوع شرکت‌ها تیم‌های مختلفی با تخصص‌های مختلف را استخدام می‌کنند، تیم‌هایی که توانایی آنالیز، تحلیل فرصت‌ها و نیازهای مختلف را داشته و بتوانند با توجه به فرصت های موجود، چندین استارتاپ‌ را به‌صورت موازی ساخته و وارد بازار کنند.
استودیو استارت‌آپ‌ها با ایجاد کارخانه‌هایی برای ساخت استارت‌‌آپ دقیقا برعکس شتاب دهنده‌ها عمل می‌کنند. در شتاب دهنده‌ها، کارآفرینان با ایده‌ها و استراتژی‌های خود می آیند و به دنبال سرمایه و کمک مدیران و بنیان گذاران باتجربه هستند. در یک استودیوی استارت‌آپ، در ابتدا هیچ تیمی وجود ندارد. استودیو ایده های مختلف را ایجاد می کند و سپس برای ایده‌ها تیم‌های مناسب پیدا می‌کند تا ایده‌ها را به کمک متخصصان، شبکه ارتباطی گستره و منابع مالی خود به کسب وکارهای موفق تبدیل کنند.

استودیو استارت‌آپ‌ها  تاکنون توانسته‌اند مزایای زیادی در جامعه‌های استارت‌آپی ایجاد کنند، از جمله: